Rob de Vries Projects | Gallery

Er zijn kunstwerken die je wel in een keer kunt lezen, door hun verschijning sla je ze gemakkelijk op. Ze laten je verder met rust. Er zijn ook kunstwerken die zich met enige regelmaat aan je opdringen. Dergelijke ervaringen had ik b.v. met kunstwerken van Mark Manders en ook met het werk van Carel Blotkamp, beiden voegen iets toe aan je waarneming, hier omtrent stelde ik de kunstenaar Carel Blotkamp enkele vragen ten behoeve van mijn blog, dit naar aanleiding van zijn deelname aan de Dreef-expositie: collages / assemblages in Paviljoen Welgelegen ( Haarlem t/m 1/4 2022 ) die ik mocht samenstellen. Carel, je had in 1976 je eerste tentoonstelling bij Albert Waalkens, met schilderijen, neem ik aan. Later ontstonden de pailletten werken. Wanneer ging je met pailletten werken en wat was de aanleiding daar toe en hoe kwam je op het idee om juist een reproductie van een algemeen bekend kunstwerk als ondergrond te gebruiken en deze te overplakken met pailletten ? Ik begon met pailletten te we

    2013 / foto                                                                                                    Datum: 16/5/2022   gepost op :               vragen van:              aantal kliks: 1.      28 juli 2020          Pim aan Rob                                        251 2.      07 aug 2020          Rob aan Piet Tuytel                         237 3.      24 aug 2020          Rob aan Jasper v/d Graaf               495 4.      07 jan 2021          Rob aan Robert Smit                         608 Ned + Eng 5.      25 jan 2021          Rob aan Nan Groot Antink             389 6.      25 jan 2021          Rob aan Kris van Dessel ( BE )     391 7.      7 mrt 2021          Rob aan Ditty Ketting                         365 8.      6 apr 2021          Rob aan Kees Visser                             496 9.      22 dec 2021      Rob aan Luuk Wilmering                   143 10.    26 dec 2021     over collages                                            89 11.    1 mrt 2022    vragen aan

  Coller, collage, plakken, geplakt Zo eenvoudig is het soms, je plakt er wat op en het wordt anders. ANDERS??? Zelfs BAANBREKEND, maar dan heet je wel Picasso of Braque en dan ben je de eerste die het doet. Dat was ergens rond 1912 toen ze samen schilderden, ieder in hun eigen Parijse atelier in het Bateau Lavoir op Montmartre. Ze ontdekten en gebruikten een nieuwe beeldtaal waarin ze allerlei dingen tegelijkertijd willen laten zien: tijdsverloop, voor- en achterkant, boven en onder. Het onderwerp, zoals het landschap, of vooral toch stillevens met een gitaar of viool, wordt opgebroken in vakjes en als een puzzel uitgesmeerd op het doek, in fragmenten die niet logisch in elkaar zitten. Maar die, als je de sleutel vindt, toch één geheel worden. En dan, dan plakt Picasso ook nog iets op dat gefragmenteerde doek: in een ovale compositie lijmt hij een stuk van een gevlochten rieten stoelzitting. Er omheen plakt hij

                                                                    Luuk Wilmering in zijn atelier 12/2021 vragen aan Luuk Wilmering   19/12/2021 In je werk speelt humor een beduidende rol, is het een glijmiddel om de boodschap over te brengen ? Nee. Ik denk geenszins in dat soort termen. Humor is een instrument, soms ook een wapen. Het geeft mij de mogelijkheid om te ontsnappen aan eendimensionale interpretaties van mijn werk. Het zijn schijnbewegingen, het dwingt de toeschouwer in een ongemakkelijk schemergebied.   Humor kent vele vormen en ook vele uitingen waar ik helemaal niets mee heb. Mijn gevoel voor humor is denk ik wel heel specifiek voor wie ik ben, hoe ik denk en naar de wereld kijk en graag de boel op stelten zet en ontregel. 2.   Hoe zou je de inhoud waarover je werk gaat het beste kunnen                formuleren ? Ik zie mijn werk als commentaar op de wereld om mij heen, als spiegel. Vaak terugkerende onderwerpen daarin zijn macht, misleiding en misbruik en het buiten s

  Terugblik namen geëxposeerde kunstenaars 1989-2021 ( nog in bewerking ) Lon Robbé Semna van Ooy Joke Robaard Helen Frik Marlies Appel Arjanne van der Spek Alice Schorbach Mariette Linders Marian  Breedveld Sylvie Fanchon (FR) Abby Heynen Mariette Renssen  Kirsten Geisler  Lidy Jacobs  Giny Vos  Lynne Leegte Anne Kolbe Veerle Thoben Anneloes van der Leun Sanne Bruggink Nan Groot Antink Mai van Oers   Petra Boolman   Birgitte Engel  Ann Pettersson Liet Heringa Ditty Ketting  Eva Meschede  Annelies Dijkman    Caroline Curtis Riek Sijbring Jana Troschke Giny Vos Pascale Ticheler Pam Emmerik Jacobien de Rooij Ceciele van der Heiden  Carla Spruit Jos Kruit Lisa Couwenberg Lidy Jacobs Florette Dijkstra Louise de Haan Julia Ventura  Veronika Kellndorfer (DE) Willy Looyen    Hedwig Houben Eline Thomassen Eva Meschede Mathilde Cuypers Jana Troschke Rieneke Marsman Lilja Blörk Charlotte Sleiffert Lie van der Werff   Titia Ex   Kinga Roder   Sarah v/d Pols Risk Hazekamp Mari Boeyen   Bert Schutt

                                               Kees Visser in onze stand tijdens ArtBrussels 2003 blog Rob / Kees Visser 3/2021 1. Kees, in een interview in het Haarlems Dagblad van 10-9-1998 vertel je over IJsland, dat je ondersteboven was van de indruk- wekkende natuur. Dat bijna lege, naakte landschap. Komt die   ervaring terug als je in je atelier tegenover een leeg tekenvel zit ? Het lege landschap waar men vaak over praat wat betreft IJsland, is antropocentrisch leeg.   Het is een landschap wat zo indrukwekkend en vol is van   geologische, meteorologische   en vooral magische indrukken, dat het niet in woorden is uit te drukken.   Het geeft een onmeetbaar gevoel van schaal. Mijn werk is methodisch van benadering.   Een leeg vel papier komt op het moment dat er grotendeels al bepaald is wat er op komt. 2. In de 70er jaren was de kloof tussen abstract en figuratief werkende kunstenaars duidelijk voelbaar, nu lijkt dat geen punt meer, alles bestaat naast elkaar, hoe komt dat denk je