vragen aan de Belgische kunstenaar: Kris van Dessel
(1) Kris we kennen elkaar al een aantal jaren, ik heb je werk hier in
Haarlem tentoon gesteld, ook wat werken voor je verkocht, had je er meer van verwacht ?
1) Dat was een mooie tijd en onze ontmoeting is destijds heel mooi tot stand gekomen. Ik was zeer tevreden over de verkoop, maar vooral beviel mij de manier van werken in jouw galerie; zeer efficiënt. Om terug te komen op het verkoopaspect: eerlijk gezegd had ik nooit daarvoor (en ook daarna niet meer) zo veel werken verkocht tijdens een tentoonstelling in een galerie. Het overtrof dus mijn verwachtingen (maar ik schep nooit te veel verwachtingen).
(2) Voor kunstenaars is tentoonstellen buiten het eigen land vaak iets bijzonders, voelde jij dat ook zo ?
2) Nederland vind ik niet per sé het echte “buitenland”. Toen ik in 2014 door The Drawing Center in NYC werd uitgenodigd om een werk te maken voor de tentoonstelling “the Intuitionists” had ik echt het gevoel dat dit een extra vibe gaf. Of toen ik in 2012 samen met Sylvie Vandenhoucke een werk realiseerde voor een interventie in Tate Modern bijvoorbeeld. Dat gaf ook een extra vibe. Nederland en Vlaanderen vormen samen de lage landen...
(3) Samen zijn we indertijd naar je atelier gereden bij Antwerpen, daar in de
kelder van een bierbrouwerij maakte jij je schilderijen, veel afplak werk,
een stapel gebruikt plaktape.*
Een atelier zoals ik die ken van de foto's
van het atelier van Fontana. Je werkte daar heel constant, grote productie ?
(3) Aan dat atelier in Deurne heb ik heel goede herinneringen. Ik werkte enkele jaren aan één ruk door aan een impressionante reeks schilderijen. Een héél grote productie.
(4)De twee werken die ik in de tentoonstelling BUITEN van je laat zien, uit 2007- 2009 kwamen eens
in mijn bezit, daar ben ik nog steeds blij mee. Dat schilderen stopte ineens, voldeed het niet meer ?
wilde je de diepte in, wat inhoud betreft misschien ?
(4) Een té grote productie op den duur. Om meteen de deur van deze vraag in te trappen: het schilderen voldeed niet meer. Ik heb de verf ingeruild met de wereld en alles daarop en er rond als werkmateriaal, met mijn atelier als referentiepunt. De té beperkte actieradius van het schilderdoek expandeerde (na een jaar van onderzoek en introspectie) tot “afstanden” die het universum overtreffen. Ik wilde de diepte in, maar ook het virtuele, het oneindige, … wilde ik topografisch vastleggen via artistieke ingrepen (die niet meer op een doek hoorden). Ik voelde dit aan als een groot scharniermoment. Het is nu tien jaar geleden. In tussen tijd heb ik mijn grootste muurschildering ooit gemaakt in De Garage te Mechelen (2015) met mijn tentoonstelling “Sampled History”. Ik verzamelde gedurende 22 maanden het stof tijdens de verbouwingen van deze kunstruimte; filterde het en bracht het in brede stroken aan, als pigment vermengd met water, op de metershoge wanden aan. Zeer fysiek werk, maar vooral een conceptuele tijdsoefening, waarin de sublimatie van het afvallende stof voor een onverwachte poëzie zorgde. Tegenwoordig maak ik meer geluidswerken. Ook op vinyl; de platenhoezen zijn voor mijn part opnieuw schilderijen… maar dan zonder het “pathetische idioom” van verf (sorry dat ik dit zeg hé). Enfin, ik laat tegenwoordig eigenlijk meer en meer werken uitvoeren door gespecialiseerde bedrijven. De zogenaamde verftoets vond ik steeds al redelijk irritant… ik ben tegelijk wel met een reeks tekeningen (potlood op papier) bezig… gegenereerd door middel van het gebruik van een sjabloon dat gebaseerd is op een foto van mijn stock-ruimte.
(5) Ben je tevreden met wat je nu maakt, het laatste wat ik van je zag, waren
o.a. die cement-tegels die je maakte met gruis en cement van onder je de
vloer van je ( toen ) nieuwe atelier, je ook stelde regelmatig ten toon, ging
dat allemaal naar verwachting ?
5) Ik ben dus zeer tevreden met wat ik nu maak (laat maken)… buiten de kleine stock-ruimte heb ik zelfs geen atelier meer nodig. Mijn artistiek referentiepunt is immers 3-dimensionaal variabel. Ik werk vooral op mijn laptop en met mijn iPhone. De laatste jaren heb ik van tentoongesteld, al dan niet met efemeer of digitaal werk. Zeer bevredigend in feite.
(6)Hoe gaat het nu in Belgie? Is het moeilijk om een plek in de kunst te veroveren in jouw land ?
(6) In België zijn heel veel collega’s op zoek naar een plek in de kunstwereld. Ik ben, in tegenstelling met de meeste van mijn collega’s, absoluut niet bezig met de kunstwereld. Wel met de economie ervan. En het mechanisme waarmee deze wordt in gezet. Ik ben vooral bezig met het aanleggen van een eigen kunstcollectie; wat ook weer nieuw werk van mezelf genereert. Ik wil vooral met mijn eigen werk bezig zijn. Ik heb enkele trouwe verzamelaars en vrienden die dit kunnen smaken. Ik heb ooit gekozen voor een reisje naar Toscane in plaats van een bezoek aan mijn atelier door een toenmalige curator van de biënnale van Istanbul (ik geloof dat dat in de herfst van 2012 was).
Toen ik nog schilderijen produceerde, was ik daar meer mee bezig… een verschrikkelijk eng vacuüm, de kunstwereld. Ik wil er dus niet echt een plek in veroveren.
Kunst als domein op zich vind ik het meest waardevolle dat er bestaat; binnen de Kunst kan ik buiten de lijnen kleuren als dilettant onderzoeker, en toch au sérieux genomen worden.
(7)Alles is aan verandering onderhevig, de kunst in de 60-7-80-90 er jaren
komt nooit meer terug. ( overzichtelijke jaren naar mijn mening )
Nieuwe museum directeuren, conservatoren, verzamelaars enz enz
Nieuwe kunstenaars ook die een kans krijgen, ook veel die uit landen afkomstig die niet tot de bekende artistieke cirkel behoren. Mag dat ?
Alles is aan verandering onderhevig, de kunst in de 60-7-80-90 er jaren
komt nooit meer terug. ( overzichtelijke jaren naar mijn mening )
Nieuwe museum directeuren, conservatoren, verzamelaars enz enz
Nieuwe kunstenaars ook die een kans krijgen, ook veel die uit landen afkomstig die niet tot de bekende artistieke cirkel behoren. Mag dat ?
7) Dat moet.
(8)Nul, ZERO, ARTE POVERA, Cobra enz. groepen kunstenaars, er zijn
bij mijn weten vandaag de dag geen nieuwe in oprichting, het is ieder
voor zich, hoe komt dat denk je ?
8) Omdat velen nog steeds spreken over abstracte- en figuratieve kunst. Dat blijft in de weg zitten. Een fossiele bottleneck die de doorstroom van interessante verschijnselen belemmert. Tegelijk manifesteert zich meer en meer marginale kwaliteit uit het niets. Academies moeten meer inzetten op de essentie van kunst; niet op vakken als schilderkunst, beeldhouwkunst, … teveel van hetzelfde… je krijgt te veel van hetzelfde in een té kleine niche. Ieder voor zich is in sé wel OK. Dit komt echter vooral door de vele galeries die meer van hetzelfde willen en de denkbeeldige bottleneck volledig toeknijpen. In België zijn er fantastische all round kunstenaars (Dennis Tyfus, Vaast Colson, Daan Gielis, …) actief die dit alles overstijgen; zij overstijgen het idioom van de kunstenaarsgroepen.
(9) Je werk hing in 2019 in het Chabot-museum in Rotterdam, als onderdeel
van de Armando Collectie, veel Nederlandse kunstenaars heeft Armando
verzamelt.
Heb jij nog regelmatig contact met Nederlandse kunstenaars ?
(9) Ik heb nog zeer weinig contact met Nederlandse collega kunstenaars. Heel jammer. Sinds ik niet meer schilder viel die connectie om de één of andere oranje reden weg, blijkbaar.
(10)Alles wordt heden te dage beheerst door de onzichtbare vijand corona,
wordt alles weer normaal ? wat is normaal? sommige dingen kunnen wel-
licht beter, maar zal de beeldende kunst er onder te lijden hebben, denk je ?
10) Ik hoop dat COVID 19 er voor zorgt dat “het” nooit meer normaal wordt. Het is in ieder geval een uitdaging voor de kunstwereld in termen van “expositie”. Er wordt door de kunstwereld té veel verwacht op korte tijd. In tegenstelling tot het nodige vaccin (is véél belangrijker dan Kunst) moet de kunstwereld meer de tijd nemen om echte alternatieven uit te werken die een conventionele expo overtreffen. Virtueel is niet genoeg. Het moet veel straffer! Ik leid er in ieder geval niet onder, omdat ik tot dusver niet ziek ben geworden, en hoop dat uiteraard zo te houden. Als kunstenaar werk ik me te pletter momenteel. COVID zorgt voor vele artistieke uitdagingen.
© voor tekst en foto Kris van Dessel / rob de vries